ჩემს ცხოვრებაში არის ერთი ადამიანი, რომელსაც, ვთქვათ, მერი დავარქმევ. ის შესანიშნავი მეგობარია — გულწრფელად იცინის და მის საწამლავად ყოფნა ყოველთვის სასიამოვნოა. მაგრამ პირველად რომ ჩავეხუტე, წამში აიჭიმა, თითქოს ხის დაფა იყო. ჩემთვის ჩახუტება — და ნებისმიერი შემთხვევითი ფიზიკური შეხება — მეგობრებთან ყოფნის ბუნებრივი და სახალისო ნაწილია. მალე მივხვდი, რომ მერი ამ მხრივ სრულად საპირისპიროა.
როცა ჩვენი მეგობრობა გაღრმავდა, ნათელი გახდა, რომ მას სხვისი შეხება აშკარად არ სიამოვნებს. approaching ხელებს მოცეკვავის ჭავლით ირიდებს. მართლაც შთამბეჭდავია, როგორ იცავს თავის პირად სივრცეს.
ერთ დღეს ვკითხე — იმიტომ რომ ცნობისმოყვარე ვარ. და რასაც მერი მიპასუხა, თავისი სიმარტივით ძალიან იყო შთამბეჭდავი. მხრებს აუჩეჩა და მითხრა: „ასე ვარ და სულ ასე ვიყავი.“ გულწრფელად აღვფრთოვანდი მისი მტკიცე და დაუფარავი თვითაღიარებით. მერე დასძინა: „ეს უბრალოდ ჩემი პიროვნების ნაწილია.“
ამ ეტაპზე კარგი იქნება, თუ ჩვენს უფასო ტესტს გაივლით, თუ ჯერ არ იცით, როგორი პიროვნული ტიპი გაქვთ.
როგორ მოქმედებს პიროვნების ტიპი შეხების მიმართ ჩვენს დამოკიდებულებაზე
ჩვენი გამოკითხვების მონაცემები მერის თავისთავადობების დასკვნებს მხარს დაუჭერს. ჩანს, რომ ჩვენი პიროვნების გარკვეული მახასიათებლები მნიშვნელოვან როლს თამაშობს იმაში, როგორ ვერგებით მეგობრულ ფიზიკურ შეხებას — განსაკუთრებით, მოაზროვნე და ინტროვერტი მახასიათებლები.
ჩვენი შეხების გრძნობის გამოკითხვის მიხედვით, საშუალოდ დაახლოებთ 56% მოაზროვნე ტიპისა ეთანხმება, რომ საჯაროდაც კი, საშუალო ფიზიკური შეხება, მაგალითად, მხარზე მომდგარ ხელი, სიამოვნებად აღიქვამს. ეს, მართალია, უმრავლესობაა, მაგრამ შევადაროთ ეს ემოციური ტიპების 79%-ს, და თვალში საცემი განსხვავება აშკარაა.
ამავე გამოკითხვაში ვკითხეთ, მიაჩნიათ თუ არა ფიზიკური შეხება ეფექტურ საკომუნიკაციო ფორმად — და კვლავ მსგავსი განმასხვავებელი ჩამოყალიბდა. საშუალოდ, 59% მოაზროვნე ტიპისა ეთანხმება, მაშინ როცა ემოციური ტიპების 83% ამ საკითხს პოზიტიურად აფასებს.
ეს მონაცემები არ ნიშნავს, რომ ყველა მოაზროვნე ტიპი ფიზიკურ შეხებას ისეთივე დონის გაურბის, როგორც ჩემი მეგობარი მერი. პირიქით, დიაგრამებიდან ჩანს, რომ უმრავლესობა მოაზროვნე ტიპებისა შეხებას ჩვეულებრივად უდგება — უბრალოდ, ნაკლებად ინტენსიურად, ვიდრე მათი ემოციური კოლეგები.
თუ იგივე ორ კითხვაზე ინტროვერტისა და ექსტრავერტი მახასიათებლების შესაბამისად განვიხილავთ პასუხებს, ვამჩნევთ მსგავს კავშირს — ინტროვერსია თანხვედრილი ჩანს ფიზიკური შეხების ნაკლებად სიამოვნებასთან.
საშუალოდ, ინტროვერტების 65% ეთანხმება მსუბუქი ფიზიკური შეხების სიამოვნებაზე, მაშინ როდესაც ექსტრავერტების შესამჩნევად უფრო დიდი წილი — 84% — ამას პოზიტიურად აფასებს. დაახლოებით 70% ინტროვერტებისა ფიქრობს, რომ შეხება კომუნიკაციის ეფექტური მეთოდია, მაშინ როცა ექსტრავერტების 86% უკვე კიდევ უფრო იყენებს მას — აქ იჩენს თავს ინტროვერტებისთვის დამახასიათებელი თავშეკავებულობა.
მოაზროვნე ინტროვერტები და შემთხვევითი შეხების თავიდან არიდება
ახლა დადგა დრო, რომ კონკრეტული ტიპები დავასახელოთ — სიყვარულით, რა თქმა უნდა.
არქიტექტორები (INTJ), ლოგიკოსები (INTP), ლოგისტები (ISTJ) და, შედარებით ნაკლებად, ვირტუოზები (ISTP) განსაკუთრებულად დაბალ თანხმობას გამოხატავენ ზემო აღნიშნულ ორ კითხვაზე.
აბა, რატომ არიან ისინი ასეთები?
მითვისივე სიტყვებითაც რომ ვთქვათ — ისინი უბრალოდ ასეთები არიან. როგორც ჩემი მეგობარი მერი — რომელიც, სხვათაშორის, ლოგიკოსია — ამბობს, ეს მისი პიროვნების ნაწილია.
ინტროვერტისა და მოაზროვნე მახასიათებლების ერთობლივი გავლენა ნათლად ჩანს იმ კითხვაზე, რომელიც იკითხავს: „თავს მიიჩნევთ თუ არა მომეტებული ფიზიკური გამოხატულებების მქონედ?“
ინტროვერტი პიროვნული ტიპები ხშირად საკუთარ თავს პირადობის ატარებად აღიქვამენ, და ზოგიერთი მათგანისთვის ეს თავშეკავებულობა სხეულშიც ვლინდება. მოაზროვნე ინტროვერტებს ნაკლებად მგრძნობელნი აქვთ ფიზიკური თუ ემოციური მზრუნველობის მოთხოვნილება. მათი მოაზროვნე ხასიათი მეტ ზეინტერესებას აჩვენებს ინტელექტუალური კავშირის მიმართ, ვიდრე შემთხვევითი ფიზიკური შეხებით გამომჟღავნებულ ყურადღებაზე.
ამ ტიპების პირად და ტვინზე ორიენტირებულ ბუნებას თუ გავითვალისწინებთ, შეხება მათთვის შეიძლება ძალიან ინტიმური აღიქმებოდეს. მაგალითად, არქიტექტორების თითქმის 70%-ს ჩახუტება უბრალო, შემთხვევით ქმედებად არ მიაჩნია. მაშინ როცა სხვა ტიპების მიერ ინტიმის აღქმა სხვადასხვაა, ბევრი თანხმდება იმაზე, რომ ინტიმს გარკვეული ნდობა სჭირდება — და ეს არის ის, რასაც მოაზროვნე ინტროვერტები მხოლოდ ყველაზე ახლობელ ადამიანებს უზიარებენ.
თუ ამ ორი ტიპის ერთობლივ კომბინაციას ჩავხედავთ, ნათლად ჩანს, რატომ შეიძლება მოაზროვნე ინტროვერტებს მეტად გაუჭირდეთ პლატონური შეხების მიღება იმ ადამიანებისგან, ვისთანაც მათ ჯერ საკმარისი სიახლოვე არ აქვთ.
სხვა ფაქტორები, რომლებიც შეხების არიდებას იწვევს
მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ ფიზიკური შეხების არიდება მარტო პიროვნული ტიპის ბრალი არ არის — სხვა ფაქტორებმაც შეიძლება იმოქმედოს.
ბევრ კულტურაში შემთხვევითი შეხება — განსაკუთრებით განსხვავებული სქესის ადამიანებს შორის — არატრადიციული და ხშირად მიუღებლად აღიქმება. ეს მიზეზი შეიძლება იყოს, რატომაც უკანა შეხება ან მხარზე ხელის დადება ადამიანისათვის ღრმად დისკომფორტული ხდება.
კულტურის გასწვრივ, ოჯახის დინამიკაც ძალიან მოქმედებს იმაზე, როგორ ვმოქმედებთ ფიზიკურად სხვებთან ურთიერთობისას. მე ემოციური ტიპი ვარ, მაგრამ ბავშვობაში ჩვენს ოჯახში ჩახუტება იშვიათი იყო. თინეიჯერობისას, როცა მეგობრები მეხებოდნენ, ვიძაბებოდი და არ ვიცოდი, როგორ მეპასუხა.
მაგრამ მოწონდა ეს შეხება, მიუხედავად დისკომფორტისა. დროთა განმავლობაში დავიწყე მისი მიღება და საპასუხოდ გამოხატვაც. ზუსტად ამან გამაძლიერა მეგობრებთან სიახლოვის შეგრძნება. საბოლოოდ მიხვდი, რომ ჩემთვის ბუნებრივია, მეგობრული შეხებით კომუნიკაცია. თუმცა ყველას არ აქვს მსგავსი გამოცდილება — ბევრ ადამიანს, რომლის სახლში ასეთი ქცევები უჩვეულო იყო, შესაძლოა არასდროს გაუფართოებიათ საკუთარი კომფორტის ზონა ამ მხრივ.
ახლა, სანამ სტატიას დავასრულებ, მინდა ორი დამატებითი ფაქტორიც ავღნიშნო, თუმცა მათ დეტალურად არ განვიხილავ. ეს არ ნიშნავს, რომ ისინი უმნიშვნელო თემებია — საქმე იმაშია, რომ ეს ჩემი კომპეტენციის ზღვარს სცდება და პიროვნების თეორიაშიც არ ჯდება.
პირველი ფაქტორია ნივთიერ სენსორულ პრობლემებს შორის ცნობილი ტაქტილური მგრძნობელობა ან ტაქტილური თავდაცვითობა — რაც სენსორული დამუშავების დარღვევის ერთგვარი გამოხატულებაა. ეს მტკივნეულად ძლიერია უბრალო არიდებამდე — აქ ადამიანის მგრძნობელობა იმდენად მომატებულია, რომ ნებისმიერი შეხება ან სხეულზე პატარა რხევაც კი სტრესის წყაროდ იქცევა.
მეორე ფაქტორია ძალადობა. თუ ადამიანის სხეული ოდესღაც ძალადობრივად იქნა დაზარალებული, ეს თითქმის ყოველთვის ახდენს გავლენას იმაზე, როგორ აყალიბებს ის ფიზიკურ ურთიერთობებს მომავალში.
ზოგადი დასკვნები
თუ ფიზიკური შეხებისგან თავის არიდება თქვენი ყოველდღიურობის ნაწილია — იცოდეთ, მარტო არ ხართ და, რაც მთავარია, ეს არაფერს ნიშნავს ცუდს. პირიქით — ეს ნიშნავს, რომ საკუთარ კომფორტულ ზონას და საზღვრებს გაცნობიერებულად პატივს სცემთ.
ეს, რა თქმა უნდა, არ გამორიცხავს უხერხულ მომენტებს — როგორც ჩემს მომხდარ ჩახუტებას მერისთვის. მაგრამ მერის თვითაღიარება და გულწრფელი საუბარი, და ჩემი მზადყოფნა, მისი საზღვრები მიღება–მისაღებად მიმეჩნია, იყო სწორედ ის, რაც ჩვენს მეგობრობას ასეთ მჭიდროდ და სანდოდ აქცევს.
და იცით რა? დროდადრო, და ყოველთვის მხოლოდ მაშინ, როცა თავად გადაწყვეტს, მერი აღტაცებისას მსუბუქად მომიჭერს ხელს მკლავზე. ეს პატარა ჟესტი ჩემთვის ბევრად მეტს ნიშნავს, ვიდრე ვინმეს დიდი „დათუნიის ჩახუტება“, რადგან ვიცნობ მის თავდაჯერებას და უმაღლეს დონეზე ვგრძნობ მის ნდობასა და მეგობრობაში მყოფ სიამოვნებას — ზუსტად ისეთივე, როგორსაც მე ვგრძნობ მასთან.
თუ პლატონური შეხების არიდება თქვენი პრეფერენციაა, როგორ ურთიერთობს ეს თქვენი პიროვნების ტიპთან? როგორ ამოხსნით და აცნობებთ სხვებს თქვენს საჭიროებებსა და სურვილებს? გვითხარით ეს კომენტარებში.
დამატებითი საკითხავი მასალა
- შენიშვნა – როგორ ამოვიცნოთ Thinking და Feeling ტიპები ცხოვრების ბუნებრივ სცენაში
- ინტროვერსიისა და ექსტრავერსიის ამოცნობა რეალურ ცხოვრებაში
- ზოგიერთ პიროვნულ ტიპს მოფერების მიღება უფრო უჭირს
- თვითაღიარება ნებისმიერი პიროვნული ზრდის ნაწილია. გაეცანით ჩვენს Premium Suite სახელმძღვანელოებისა და ტესტების პაკეტს, თუ გსურთ უკეთ გაიგოთ, როგორ ეხმარება პიროვნების თეორია თქვენი საუკეთესო მესის გამოვლენაში.